'Op Texel staat niemand er alleen voor!'

Je bent jong, gelukkig en vader en moeder van een puber. Je kind was altijd een dartelend en vrolijk ventje.

Stil

Op het voortgezet onderwijs zie je dat veranderen.  Hij wordt stil, teruggetrokken en lacht nog weinig. Je komt er achter dat hij op school wordt gepest en het niet naar zijn zin heeft. Je ziet als ouders het zelfvertrouwen kelderen. Hij was als 10 jarige een mollig kind, nu 13 jaar oud zie je hem afvallen.  Contact met hem wordt steeds minder. Als hij thuis komt van school “vlucht” hij naar zijn kamer en komt er alleen uit om te ten en naar school te gaan. Je onderbuik gevoel zegt je : “er is iets mis” maar wat? Praten met hem lukt niet….

Sociale controle

Op zijn 14de zijn er amper nog afspraken met hem te maken, hij gaat zijn eigen gang. Schijnbaar zonder nog rekening te houden met ons, zijn ouders en zusje. Met 15 blijft hij soms een hele nacht weg, zonder iets van zich te laten weten. De paniek die je dan als ouders bekruipt… Gelukkig is de sociale controle op Texel groot en zijn er mensen die het aandurven je, uit bezorgdheid, op te bellen en te zeggen: Je zoon gebruikt drugs! De paniek compleet, weet je niet wat je moet. Waar kan je hulp vragen? Via de huisarts na vele omzwervingen, via professionals die bleven volhouden dat een kind met zo `n goede cijferlijst niet aan de drugs zit, bij “Yes we can“ terecht gekomen.

Yes we can

Vanaf  de eerste stap binnen, viel bij zoonlief het kwartje. Een ervaringsdeskundige vertelde “zijn “ verhaal.  Bleek “ons verhaal”. Drie maanden uit huis, hard werken, ook voor het thuisfront. Het bleek dat we net op tijd waren, de experimentele fase waar hij inzat, was nog om te buigen. Tot op de dag van vandaag, hij is bijna 20, bekruipt ons soms het gevoel, gaat het nog wel goed. Dat gevoel, wat denk ik veel ouders hebben, gaat nooit meer over.

Vertrouwen

Maar…het gaat goed, we hebben onze vrolijke, hardwerkende, fijne zoon weer terug. Het heeft lang geduurd voor het vertrouwen er weer was. Maar dank zij mensen om ons heen, die ons gesteund hebben in alles,  hebben we het allemaal  gered. Want geloof me, het doet ook wat je met je eigen relatie, als vader en moeder is het niet vanzelfsprekend dat je het op dezelfde manier beleefd. Het enige wat zeker is, is dat je allebei van je kind houdt. De rest hangt af van vele factoren.

Tip

Een tip voor andere ouders die zich zorgen maken? Praat erover, je bent beslist niet de enige. Steek vooral je kop niet in het zand. Tijd verspillen is in dit leven van een kind funest. En…ook al heb je het idee dat er met je kind niet te praten valt…blijf tegen ze praten, ze horen je heus wel. Maar daar kom je jaren later pas achter…

En nu is daar Limits. Hadden we die 10 jaar geleden maar gehad, dan hadden we tenminste niet zo hoeven  “zoeken “, want bij Limits is er altijd een luisterend oor…